Çocukken Özgürdük

Çocukken özgürdük, düşebilir, koşabilir, ağlayabilir, hata yapabilir, eğlenebilir veya korkabilirdik. Bütün olanlara anlık tepkiler verir, duygularımızla yaşardık. Hayatın akışında kendimize yeterdik. Hayallerimiz vardı, büyüyünce beter olucam ya da birşey olmaz benden diye vazgeçmemiştik umut etmekten. Seviyorsak söylerdik, beğenmediysek belli ederdik, kızdıysak anlardı herkes halimizden. Henüz yetişkin nezaketine bürünüp uzaklaşmamıştık dürüstlükten.
Hemen güvenirdik mesela insanlara, ardımızda kötü bir niyet yokken daha rahattık aslında. Dünya eğlenceli ve güvenli bir yerdi. Lunaparka gitmek öldürmezdi kimseyi veya yolda yürürken bakmazdık arkaya. Elini tuttuğumuz yetişkin bizi korurdu, çocuklar kutsaldı, dokunulmazdı. Bunları söylemeye bile gerek yoktu. Şimdi haykırmak zorunda kaldığımız tüm değerler o zaman vardı ve bunu herkes bilirdi.
Saçları gürleşsin diye kazıtan köküne güvenir; bizim kökümüz de çocukluğumuz, kazırsak seyrelir ve yok oluruz, çünkü tekrarı yok çocukluğun. Kökünüze özen ve şefkat gösterin, onu koruyun..DTÇ